„მშობლებს მე და ჩემი ქმარი ისევ პატარები ვგონივართ, ზოგჯერ მოთმინებას ვკარგავთ და ყვირილს ვიწყებთ“
განაგრძობენ ჩვენს აღზრდას. ხან გვიჩიჩინებენ, დროა, რემონტი გააკეთოთო, ხან იმის გამო გვაკრიტიკებენ, რომ არასწორად ვიკვებებით. ზოგჯერ მოთმინებას ვკარგავთ და ყვირილს ვიწყებთ, მერე კი გვრცხვენია. როგორ ავუხსნათ, რომ უკვე დიდები ვართ? ეკა, 32 წლის
ფსიქოლოგის პასუხი - როცა მოთმინებას კარგავთ, ანუ "ბავშვურად" იქცევით, ამით დედ-მამას არწმუნებთ, რომ ჯერ კიდევ პატარა ხართ, ჯერ კიდევ გჭირდებათ მათი მზრუნველობა და რჩევა-დარიგება. ზრდასრული ადამიანი თავდაჯერებული და თავშეკავებულია, გრძნობებს არ ჰყვება. თანაც დანაშაულის განცდის გამო მოგვიანებით მაინც ასრულებთ მშობლების მითითებას... შთააგონეთ საკუთარ თავს, რომ მშობლების რჩევები ბრძანებები არ არის. ნურაფრის ახსნას ნუ ეცდებით, უბრალოდ უპასუხეთ: "გმადლობთ, გავითვალისწინებთ", - მერე კი მოიქეცით ისე, როგორც საჭიროდ მიგაჩნიათ. გავა ხანი და მშობლები მიხვდებიან, რომ მათი მუდმივი კონტროლი არ გჭირდებათ.